Een waaier aan emoties
Ons project in de Broederschool Lokeren is officieel van start gegaan. Het was een spannende start. Je gaat er naartoe, je weet nog niet goed wat je te wachten staat. Heel wat onbeantwoorde vragen en vooral veel onwetendheid. Maar vooral met veel goesting om eraan te beginnen.
Vandaag was het ook de allereerste keer (ooit) dat ik in contact kwam met buitengewoon onderwijs. Maar wat een ervaring! Eerst en vooral werd ik met open armen ontvangen door de leerkrachten en de leerlingen. Uiteraard waren ze benieuwd wie ik was. Iemand nieuw in hun klas 😃.
Het fijne was dat de leerlingen me ook wel zagen als een juf. Ze kwamen me vragen stellen, ik mocht hun taak nakijken en ze betrokken me in hetgeen waar ze mee bezig waren. Ik voelde me direct welkom bij hun.
Mijn dag begon met een les montage. Deze was gericht op de fijne motoriek van de leerlingen. Hier werkten ze aan twee verschillende taken. Om de leerlingen zo geconcentreerd mogelijk te laten werken, werd er een soort deurtje tussen hun geplaatst. Zodat ze zich konden focussen op de eigen taak. Ik merkte al direct verschillen tussen de leerlingen. De ene kon zich (ondanks het deurtje) beter concentreren dan de ander, de motivatie was soms sterker dan bij een andere leerling. Al hadden ze één doel wel gemeenschappelijk: hun taak tot een goed einde brengen. Wanneer de tijd om was, werden ze beoordeeld door de juf. Hebben ze hun taak goed uitgevoerd? Is hun bank en materiaal opgeruimd? Hebben ze goed meegewerkt? Ook de leerlingen mogen een evaluatie geven. Vonden ze het leuk? Vonden ze het moeilijk/makkelijk? Deze evaluatie werd visueel gemaakt door emoji's. Deze emoji's komen regelmatig terug (rapport, evaluatie), dit als houvast voor de leerlingen en voor de ouders. Vaak zijn de ouders zelf te zwak om te begrijpen waar de leerling mee bezig is. Daarom gebruiken ze ook deze emoji's zodat er een duidelijke communicatie kan plaatsvinden.
Er was een leerling en zij zat even vast met haar taak. Ze wist niet hoe ze verder kon om hem op te lossen. Op dit moment besefte ik dat deze leerlingen hetzelfde nodig hebben als de gewone leerling. Iemand die hun helpt wanneer nodig, om hun te helpen zoeken naar een oplossing zodat ze weer verder kunnen. Dit is iets wat onze leerlingen van de lagere school ook nodig hebben. Je werkt alleen naar een ander doel. Maar de weg ernaartoe is gelijkaardig.
Wat me zeker is opgevallen, is hun emotie. Deze is bij de meeste leerlingen heel afleesbaar van hun gezicht en van de houding die ze aannemen. Je merkt direct bij een leerlingen als het niet goed gaat, als ze met iets zitten maar ook wanneer ze blij zijn dat iets wel gelukt is.
De emoties en het gedrag is iets wat ik extra ondervonden heb op 'de brug'. Hier mocht ik twee lesuren ondersteunen. Deze ervaring heeft me al meteen met een bredere kijk leren kijken naar de leerlingen. Wat ik daar gezien en gehoord heb, is mentaal zwaar. Zowel voor de leerlingen als voor mezelf. Hier ben ik eerlijk gezegd wel wat van verschoten. Ik werd hier geconfronteerd met leerlingen die zich niet correct gedraagt hebben, die onbeleefd geweest zijn of die voor zichzelf aanvoelen dat het even niet gaat. Zij komen hier dan terecht om zo'n 15 minuten tot rust te komen in een aparte prikkelarme kamer. Na deze 15 minuten volgt er nog een gesprek met een begeleider. Dan word er besproken waarom de leerling dit gedrag vertoonde, wat ze voelde, hoe dit kwam. Vaak heeft dit een achterliggende oorzaak; eventuele thuisproblemen.
Zoals hierboven vermeld, zijn de ouders zelf vaak zwak. Dit uit zich niet positief naar de leerlingen toe. Veel leerlingen verblijven in leefgroepen en krijgen hun ouders in het weekend te zien. Het gaat dan, jammer genoeg, gebeuren dat de ouder zijn kind vergeet en dat er geen bezoek plaatsvind. Ik kan me niet voorstellen hoe teleurstellend en hoe zwaar dit mentaal moet zijn voor het kind. Voor mij was dit een aangrijpende gebeurtenis toen de begeleiding me dit vertelde.
Wat ik hier vooral uit meeneem, is dat de leerlingen perfect weten dat ze een psychisch probleem hebben. Sommige leerlingen hebben daar ook nog een gedragsstoornis bovenop. We mogen zeker niet onderschatten hoe zwaar dit voor hun is. Deze leerlingen hebben al zoveel meegemaakt in hun leven dat wij ons dit moeilijk kunnen voorstellen. Maar ondanks dit alles willen ze bijleren, willen ze iets maken van hun leven, willen ze presteren en dat vind ik zo knap!
Ik ben alvast benieuwd wat voor nieuwe avonturen en ervaringen me morgen te wachten staan.
Lynn
Vandaag was het ook de allereerste keer (ooit) dat ik in contact kwam met buitengewoon onderwijs. Maar wat een ervaring! Eerst en vooral werd ik met open armen ontvangen door de leerkrachten en de leerlingen. Uiteraard waren ze benieuwd wie ik was. Iemand nieuw in hun klas 😃.
Het fijne was dat de leerlingen me ook wel zagen als een juf. Ze kwamen me vragen stellen, ik mocht hun taak nakijken en ze betrokken me in hetgeen waar ze mee bezig waren. Ik voelde me direct welkom bij hun.
Mijn dag begon met een les montage. Deze was gericht op de fijne motoriek van de leerlingen. Hier werkten ze aan twee verschillende taken. Om de leerlingen zo geconcentreerd mogelijk te laten werken, werd er een soort deurtje tussen hun geplaatst. Zodat ze zich konden focussen op de eigen taak. Ik merkte al direct verschillen tussen de leerlingen. De ene kon zich (ondanks het deurtje) beter concentreren dan de ander, de motivatie was soms sterker dan bij een andere leerling. Al hadden ze één doel wel gemeenschappelijk: hun taak tot een goed einde brengen. Wanneer de tijd om was, werden ze beoordeeld door de juf. Hebben ze hun taak goed uitgevoerd? Is hun bank en materiaal opgeruimd? Hebben ze goed meegewerkt? Ook de leerlingen mogen een evaluatie geven. Vonden ze het leuk? Vonden ze het moeilijk/makkelijk? Deze evaluatie werd visueel gemaakt door emoji's. Deze emoji's komen regelmatig terug (rapport, evaluatie), dit als houvast voor de leerlingen en voor de ouders. Vaak zijn de ouders zelf te zwak om te begrijpen waar de leerling mee bezig is. Daarom gebruiken ze ook deze emoji's zodat er een duidelijke communicatie kan plaatsvinden.
Er was een leerling en zij zat even vast met haar taak. Ze wist niet hoe ze verder kon om hem op te lossen. Op dit moment besefte ik dat deze leerlingen hetzelfde nodig hebben als de gewone leerling. Iemand die hun helpt wanneer nodig, om hun te helpen zoeken naar een oplossing zodat ze weer verder kunnen. Dit is iets wat onze leerlingen van de lagere school ook nodig hebben. Je werkt alleen naar een ander doel. Maar de weg ernaartoe is gelijkaardig.
Wat me zeker is opgevallen, is hun emotie. Deze is bij de meeste leerlingen heel afleesbaar van hun gezicht en van de houding die ze aannemen. Je merkt direct bij een leerlingen als het niet goed gaat, als ze met iets zitten maar ook wanneer ze blij zijn dat iets wel gelukt is.
De emoties en het gedrag is iets wat ik extra ondervonden heb op 'de brug'. Hier mocht ik twee lesuren ondersteunen. Deze ervaring heeft me al meteen met een bredere kijk leren kijken naar de leerlingen. Wat ik daar gezien en gehoord heb, is mentaal zwaar. Zowel voor de leerlingen als voor mezelf. Hier ben ik eerlijk gezegd wel wat van verschoten. Ik werd hier geconfronteerd met leerlingen die zich niet correct gedraagt hebben, die onbeleefd geweest zijn of die voor zichzelf aanvoelen dat het even niet gaat. Zij komen hier dan terecht om zo'n 15 minuten tot rust te komen in een aparte prikkelarme kamer. Na deze 15 minuten volgt er nog een gesprek met een begeleider. Dan word er besproken waarom de leerling dit gedrag vertoonde, wat ze voelde, hoe dit kwam. Vaak heeft dit een achterliggende oorzaak; eventuele thuisproblemen.
Zoals hierboven vermeld, zijn de ouders zelf vaak zwak. Dit uit zich niet positief naar de leerlingen toe. Veel leerlingen verblijven in leefgroepen en krijgen hun ouders in het weekend te zien. Het gaat dan, jammer genoeg, gebeuren dat de ouder zijn kind vergeet en dat er geen bezoek plaatsvind. Ik kan me niet voorstellen hoe teleurstellend en hoe zwaar dit mentaal moet zijn voor het kind. Voor mij was dit een aangrijpende gebeurtenis toen de begeleiding me dit vertelde.
Wat ik hier vooral uit meeneem, is dat de leerlingen perfect weten dat ze een psychisch probleem hebben. Sommige leerlingen hebben daar ook nog een gedragsstoornis bovenop. We mogen zeker niet onderschatten hoe zwaar dit voor hun is. Deze leerlingen hebben al zoveel meegemaakt in hun leven dat wij ons dit moeilijk kunnen voorstellen. Maar ondanks dit alles willen ze bijleren, willen ze iets maken van hun leven, willen ze presteren en dat vind ik zo knap!
Ik ben alvast benieuwd wat voor nieuwe avonturen en ervaringen me morgen te wachten staan.
Reacties
Een reactie posten